Mijn dochtertje van drie maanden begon elke ochtend op precies hetzelfde tijdstip te schreeuwen van angst. Het was geen normaal babygehuil; het was een kreet van dierlijke angst. Maar dat was nog niet het ergste; het ergste was dat mijn man, me recht in de ogen kijkend, koeltjes zei: « Het is jouw schuld. Je bent een slechte moeder. »
Artsen zeiden dat ik overdreef. Mijn man beschuldigde me van hysterie. Ik was de wanhoop nabij en begon te geloven dat ik mijn verstand aan het verliezen was, totdat ik een verontrustend detail opmerkte dat geen logische verklaring had.
Dit is het verhaal van hoe de intuïtie van mijn moeder me hielp een vreselijk geheim te ontdekken dat verborgen zat binnen de muren van mijn eigen huis. Een moederinstinct liegt nooit…
De ochtenden in ons nieuwe appartementencomplex begonnen altijd somber.
Mijn naam is Luba en mijn leven leek door velen benijd te worden. Ik had een succesvolle carrière als EPD-manager bij een groot bedrijf, die ik bijna een jaar had uitgesteld; mijn knappe man, Alexey, die salesdirecteur is bij een IT-bedrijf; en natuurlijk onze drie maanden oude dochter, Olenka, ons kleine, langverwachte wondertje. Als vrouw die bijna 10 jaar lang steen voor steen aan haar carrière had gewerkt, was terugkeren naar kantoor na de geboorte van mijn dochter een echte uitdaging.
Het balanceren van luiers, nachtvoedingen en strategische ontwikkelingsplannen bleek moeilijker dan ik me had kunnen voorstellen. « Goedemorgen, mijn kleine knoopje, » fluisterde ik, terwijl ik voorzichtig het warme bundeltje uit de wieg haalde. De ochtendzon scheen door de verduisteringsgordijnen en verlichtte de volle wangen van mijn dochter.
Sinds ik moeder ben geworden, zijn deze momenten me dierbaarder geworden dan welke professionele prestatie dan ook. Elke ademhaling die ze nam, elke glimlach die ze in haar slaap lachte, vulde me met een betekenis die ik nooit eerder had gekend. De geur van vers gezette koffie steeg op uit de keuken.
Het was Lyosha. Hij stond altijd vroeg op om het ochtendnieuws en de beurskoersen te lezen. Hij had het zelfs nog drukker dan ik. De afgelopen maanden had hij een uitzonderlijk groot project geleid en waren zijn zakenreizen bijna wekelijks geworden.
Ons huwelijk, dat me altijd een onwrikbaar fort had geleken, begon na Ola’s geboorte enigszins te kraken. Ik schreef dit toe aan uitputting en de nieuwe, onbekende verantwoordelijkheden die we beiden hadden. « Goedemorgen, » zei ik, terwijl ik de ruime woonkamer binnenkwam, die aan de keuken grensde.
Lesha, al in een perfect gestreken pak, streek zijn stropdas recht terwijl hij naar de enorme tv aan de muur staarde. Toen hij mij zag, keek hij op zijn Zwitserse horloge. « O, je bent vroeg vandaag. »
« Hoe gaat het met Ola? » Zijn stem miste de warmte van eerder, alsof hij de verplichte punten van zijn ochtendschema opsomde. Ik probeerde het te negeren en zei tegen mezelf dat het allemaal door de stress van mijn werk kwam. « Ik heb goed geslapen, de hele nacht, kun je het geloven? » Ik probeerde zo oprecht mogelijk te glimlachen.
« Ik wil dat alles klaar is voordat Valentina Andreevna arriveert. » Toen ik weer aan het werk ging, nam mijn schoonmoeder, Valentina Andreevna, de kinderopvang voor mijn pijn over. Natuurlijk hadden we een professionele nanny kunnen inhuren, maar haar aanbod verlichtte onze financiële last aanzienlijk, en wie is betrouwbaarder dan een oma?
De deurbel ging. Ik keek op mijn horloge. Het was pas half acht.
Valentina Andrejevna arriveerde altijd iets eerder dan de afgesproken tijd. Haar stiptheid, grenzend aan pedanterie, was een van die eigenschappen die me tegelijkertijd verrukte en enigszins verontrustte. Ik haastte me om de deur te openen.
« Goedemorgen, Luba. » Mijn schoonmoeder stond in de deuropening, haar warme glimlach altijd aanwezig. Haar haar was netjes in een knotje gebonden.
Haar jarenlange ervaring als senior ziekenhuisverpleegkundige speelde waarschijnlijk een rol. Ze straalde een zekere innerlijke discipline en orde uit. Ze was een echte levensredder voor me, vooral in de eerste weken.
« Hoe gaat het met onze prinses? Alles is geweldig. Kun je geloven dat ze vandaag zes uur aan één stuk heeft geslapen zonder wakker te worden? » antwoordde ik opgelucht. Zoals elke kersverse moeder was ik vaak uitgeput van het huilen ‘s nachts, maar de laatste tijd leek het allemaal wat te stabiliseren.
Toen Valentina Andrejevna Ola ophaalde, controleerde ze haar conditie met geoefende, deskundige bewegingen. Haar handen waren zo vaardig, zo zelfverzekerd. « Oh, mijn goede meid! Dus, Olena, zullen we vandaag met oma spelen? » Terwijl ik me klaarmaakte voor mijn werk, luisterde ik naar haar zachte, rustgevende stem…
