ur, ze weten het nu ze me machtig en gerespecteerd zien. Of wisten ze het twaalf jaar geleden al toen ze me huilend achterlieten op een parkeerplaats? Gael begon ook te huilen.
Mam, we waren jong, dom, we begrepen niet wat we deden. Geef ons alsjeblieft een kans. Haar smeekbeden klonken zielig in de stilte van de woonkamer. Een kans, mompelde ik peinzend, zoals de kans die je me gaf om alleen door een onbekend winkelcentrum te lopen, wanhopig op zoek naar jou, zoals de kans die je me gaf om mijn eerste nacht verlaten en huilend in een hotel door te brengen.
Ik liep langzaam naar ze toe. De hele kamer begon te praten. [Muziek] Weet je het precieze moment waarop jullie ophielden mijn kinderen te zijn? Mijn stem was nauwelijks een gefluister, maar in de absolute stilte kon iedereen me horen. Het was toen Gael me aan de telefoon vertelde dat ik moest stoppen met dat drama, toen ze me vertelden dat ik een volwassen vrouw was en me ernaar moest gedragen.
Op dat moment begreep ik dat ik voor jullie geen moeder was; ik was een last waarvan jullie je eindelijk hadden bevrijd. Het snikken van mijn kinderen vulde de kamer. Leticia huilde ook, waarschijnlijk meer vanwege haar huidige situatie dan vanwege enige oprechte spijt. De gasten keken hen aan met een mengeling van medelijden en minachting. « Maar vandaag ga ik jullie een cadeau geven, » zei ik, terwijl ik terug naar de microfoon ging.
« Ik ga ze precies geven wat ze mij twaalf jaar geleden gaven. Ik ga ze de kans geven om in hun eigen onderhoud te voorzien, om te leren volwassen te worden, om te leven zonder afhankelijk te zijn van mij. » « Wat bedoel je? » vroeg Drenia aan Rafael, met angst in haar stem. « Ik bedoel, ze zullen geen enkele peso van mij krijgen, dat ze hun financiële problemen precies zo oplossen als ik de mijne oploste toen ze me in de steek lieten. »
Alleen. De zaal barstte in gemompel uit. De journalisten keken elkaar aan, wetende dat ze getuige waren van iets historisch. Ik keerde terug naar de microfoon. Mijn stem klonk nu luider dan ooit. Maar daar houdt het niet op, lieve kinderen, want jullie besloten dit openbaar te maken door me op te zoeken na het zien van het nieuws.
Dus je gaat de consequenties publiekelijk dragen. Mam, alsjeblieft, smeekte Rafael, terwijl hij opstond. Doe dit niet. Wij zijn jouw familie. Mijn familie. Mijn familie is mijn man. Mijn familie, dat zijn de mensen die me al twaalf jaar respecteren en liefhebben. Jullie zijn gewoon mensen die mijn bloed delen, maar niet mijn hart.
Ik liep recht op de camera’s af. Ik wil dat de hele staat weet wat voor mannen Rafael en Gael Mendoza zijn. Ik wil dat ze weten dat ze hun 67-jarige moeder als afval in een winkelcentrum hebben achtergelaten. Ik wil dat ze weten dat ze haar nu alleen maar zoeken omdat ze geld nodig hebben. Gael stond wanhopig op. Dit is publieke vernedering. Dit kun je niet maken. Ik kan het niet.
Plaats de compositie. Mijn lach was ijskoud. Natuurlijk kan ik dat. Ik ben de first lady van deze staat. Ik heb macht die u zich nooit had kunnen voorstellen, en ik ga die gebruiken. Dames en heren van de pers, ga uw gang. Ik wil dat u de levens van deze twee mannen grondig onderzoekt.
Ik wil dat ze ontdekken hoe ze anderen hebben behandeld, hoe ze hun bedrijf runnen, hoe ze echt zijn als niemand kijkt. Ik weet zeker dat ze een aantal zeer interessante verhalen zullen vinden. De dreiging was duidelijk. Met mijn positie en mijn connecties zou ik hun leven tot een mediahel kunnen maken. Rafael en Gael begrepen dit perfect.
Hun gezichten straalden pure angst uit. « Mam, dit gaat te ver, » zei Leticia, die eindelijk haar stem hervond. « We zijn gekomen om het met je goed te maken. » Ik draaide me naar haar om met een glimlach die mijn ogen niet bereikte. « Ah, Leticia! De vrouw die zei dat ik vreemd rook. Hoe ruik ik nu, lieverd? » Leticia was sprakeloos. De hele kamer keek haar minachtend aan.
Haar vernedering was totaal en compleet. Sterker nog, ik vervolgde: « Ik heb ook iets speciaals voor jou, Leticia. » Ik pakte mijn telefoon en activeerde een opname. Dit is een gesprek dat ik twaalf jaar geleden heb opgenomen, de avond voordat ik in de steek werd gelaten. Leticia’s stem vulde de kamer. Ik kan het niet meer verdragen dat ze hier is.
Je moeder is te nieuwsgierig. Ze bemoeit zich met alles, heeft overal een mening over. Bovendien ruikt ze vreemd, als een oude vrouw. De woonkamer werd doodstil. Leticia werd lijkbleek. De camera’s legden haar uitdrukking van pure afschuw vast. De opname ging verder met de stemmen van Rafael en Gael die lachten, me beledigden en van plan waren me in de steek te laten.
« Herken je jullie stemmen, Zrenia? » vroeg ik toen de opname afgelopen was. « Herken je de vreselijke dingen die je zei over de vrouw die je het leven schonk? » Rafael en Gael keken alsof ze door de aarde verzwolgen wilden worden. De gasten keken hen nu met openlijke afkeer aan.
Sommigen stonden op en vertrokken, omdat ze niet geassocieerd wilden worden met mensen die tot zulke wreedheden in staat waren. Journalisten maakten non-stop foto’s en legden elke seconde van hun vernedering vast. Deze opname zal beschikbaar zijn voor alle media, kondigde ik aan. Ik wil dat het hele land precies hoort wat voor mensen ze zijn.
Ik wil dat je vrienden, je buren, je kennissen de waarheid weten. Dit is wraak, zwaaide Gael wanhopig. Dit is geen gerechtigheid. Wraak. Zwaaien. Ik herhaalde het woord, ervan genietend. Nee, lieve Gael. Dit is gerechtigheid. Wraak zou zijn geweest om je twaalf jaar geleden op straat te laten staan toen je me verliet. Wraak zou zijn geweest om mijn macht te gebruiken om jullie levens te verwoesten vanaf het moment dat ik met Benjamin trouwde.
