Volgens de arts die haar in de laatste weken van haar leven behandelde, is een van de meest over het hoofd geziene symptomen van leverdisfunctie een ongewone lichaamsgeur, met name op drie plaatsen: de mond, oksels en voeten.
In het geval van de jonge lerares herinnerden vrienden en familie zich later dat ze, ondanks het regelmatig tandenpoetsen, aanhoudend last had van een slechte adem. Ze klaagde ook over zweten en een ongewone lichaamsgeur, zelfs als ze niet fysiek actief was.
Artsen legden uit dat een falende lever gifstoffen niet goed uit het bloed kan filteren, wat leidt tot een ophoping van schadelijke stoffen in het lichaam. Deze gifstoffen worden uiteindelijk via de huid, het zweet en de adem uitgescheiden, wat leidt tot een merkbare geur. Bij ernstige leverschade – zoals bij gevorderde cirrose of kanker – worden deze symptomen sterker.
Artsen noemen vaak drie gebieden:
Mondholte – Een aanhoudende metaalachtige smaak of een slechte adem kan wijzen op ammoniakophoping, wat een teken is van een slechte leverontgifting.
Okselgebied – Een sterke, zure of scherpe geur die aanhoudt, zelfs met een goede hygiëne, kan een waarschuwingssignaal zijn.
Voeten – Een onaangename geur ondanks het wassen kan wijzen op een ophoping van gifstoffen in de zweetklieren.
De jonge lerares negeerde deze symptomen te lang. Tegen de tijd dat ze terugkwam voor een controle, was de kanker al uitgezaaid naar haar lever en was een operatie geen optie meer. Haar enige hoop was palliatieve zorg en chemotherapie, die haar leven slechts met een paar maanden konden verlengen. Ze stierf vredig in haar slaap, slechts twee weken na haar ontslag uit het ziekenhuis.
Haar tragische verhaal dient als waarschuwingssignaal, vooral voor jonge mensen die vaak denken dat ze te jong zijn om een ernstige ziekte te ontwikkelen.
