Er was iets in zijn ogen dat me er niet van weerhield het te negeren. Hij was bang. Bang alsof zijn leven van dit gesprek afhing.
Ik voelde de angst in mijn borst opkomen. Eerst wilde ik het van me afschudden, maar de nieuwsgierigheid nam de overhand.
Een halfuur later stond ik in de badkamer. Er was niemand thuis. Ik deed de deur op slot, pakte de hamer uit de kast en aarzelde lang voordat ik op de muur sloeg. Ik staarde naar de gladde, witte tegels die mijn man zorgvuldig zelf had gelegd. « Ze breken? Wat als mijn schoonvader gewoon in de war is? »
Maar mijn handen tilden de hamer vanzelf op. De eerste klap was zacht – de tegel brak gewoon. De tweede – luider – er viel een stuk af en viel met een holle plof op de tegelvloer. Ik hield mijn adem in en scheen met mijn zaklamp.
Achter de tegel zat een donker gat. En in dat gat zat iets…
Mijn handen trilden. Ik stak mijn vingers in het gat en voelde een ritselende zak. Mijn hart bonsde in mijn slapen. Ik trok hem er langzaam uit. Een oude plastic zak, vergeeld door ouderdom, leek ongevaarlijk. Maar zodra ik hem opendeed, hield ik mijn hand voor mijn mond om niet van angst te schreeuwen. 😱😱 Binnenin zaten… Vervolg in de eerste reactie 👇👇
Er zaten tanden in. Echte mensentanden. Veel. Tientallen, misschien wel honderden.
Een rilling liep door me heen. Ik zakte neer op de koude tegels, de tas tegen mijn borst geklemd. In mijn hoofd was er maar één gedachte: dit kan niet waar zijn…
Ik liep heen en weer door de kamer tot ik uiteindelijk besloot naar mijn schoonvader te gaan. Toen hij de tas zag, zuchtte hij diep.
« Je hebt ze dus gevonden, » zei hij vermoeid.
« Wat is dit?! » schreeuwde ik, hoewel mijn stem mijn trillen verraadde. « Van wie zijn ze?! »
Hij sloeg zijn ogen neer, bleef een lange tijd stil en begon toen zachtjes te spreken:
« Je man… hij is niet wie hij lijkt. Hij heeft mensenlevens genomen. Daarna heeft hij de lichamen verbrand… maar tanden branden niet. Hij heeft ze eruit gehaald en thuis verstopt. »
Ik kon het niet geloven. Mijn man – een zorgzame vader, een betrouwbaar persoon. Maar voor mij lag het bewijs.
« Wist je dat? » fluisterde ik.
Mijn schoonvader sloeg zijn ogen op. Er was geen verlichting, alleen vermoeidheid en een zweem van schuld.
« Ik heb gezwegen… te lang heb ik gezwegen. Maar nu – je moet zelf beslissen wat je nu gaat doen. »
En op dat moment besefte ik: mijn leven zou nooit meer hetzelfde zijn.
