Een kreet galmde door de binnenplaats: « Wie van jullie heeft mijn dochter aangeraakt? »
Binnen brak chaos uit. Een verontwaardigde Victoria verscheen in de deuropening. « Dit is privébezit! »
Mijn vader glimlachte kil. « Niet lang meer. »
We kwamen binnen. Het orkest stopte weer. Tweehonderd rijke gezichten draaiden zich naar hem om. Sommigen herkenden hem meteen; anderen fluisterden ongelovig zijn naam.
« Goedenavond, » begon hij, terwijl hij de microfoon pakte. « Mijn naam is Santiago Herrera – oprichter van het Global Herrera Empire. »
Hij sloeg beschermend zijn arm om me heen. « Deze vrouw die je vanavond hebt uitgekleed en vernederd – deze ‘dief’ – is mijn dochter. Mijn enig kind. Mijn erfgenaam. »
Verrassing. De gesprekken werden opgenomen. Victoria verbleekte. Carlos zag eruit alsof hij een geest had gezien.
« Mijn dochter wilde geliefd worden om wie ze was, » vervolgde mijn vader. « Dus ze verborg haar naam. En jij… » – hij keek de Montemayors boos aan – « besloot haar te vernietigen. »
Hij knipte met zijn vingers. Het grote scherm flikkerde. Er verscheen een verborgen opname – Isabella sloop de kamer van haar moeder binnen, stal een roze diamanten ketting en begroef die vervolgens onder een rozenstruik.
Het tweede fragment toonde haar met Victoria, terwijl ze mijn ondergang beraamde.
« Als we haar eenmaal vernederd hebben, » zei Victoria’s stem duidelijk, « zal Carlos van haar moeten scheiden. Dan zijn we eindelijk van die kleine parasiet af. »
Verbazing maakte plaats voor geschokte stilte. Elke leugen, elke wreedheid werd aan de wereld onthuld.
Mijn vader draaide zich naar hen om. « Wil je me dit uitleggen? »
Isabella barstte in tranen uit. « Het was mama’s idee! » kreunde ze.
Victoria stamelde: « Dat is niet… dat kan niet… »
« Jawel, » onderbrak mijn vader. « En het wordt nog erger. »
Hij gebaarde naar zijn advocaten. Nieuwe documenten verschenen op het scherm – bankafschriften, eigendomsbewijzen.
« Deze woning? Hypotheek bij Banco Herrera. Ik heb deze lening zes maanden geleden gekocht. »
Roberto’s haar werd grijs.
« Uw bedrijf, Montemayor Enterprises? » vervolgde mijn vader. « Ik heb in stilte 68% van uw aandelen verworven. U bent mijn eigenaar. »
Victoria kreunde. « Dat kan niet. »
« Uw familietrustfonds, Victoria? Beheerd door mijn bedrijf. Tien minuten geleden bevroren. En Isabela – die boetieks waar je zo over opschept? Gebouwd op mijn terrein. Uw huurcontracten lopen om middernacht af. »
De menigte viel stil. Mijn vaders stem werd ijzig.
« Uw dochter heeft zich naakt uitgekleed voor 200 mensen. U noemde haar een dief. Nu kent de wereld de waarheid – u bent de dieven. Leugenaars. Parasieten. »
De politiechef stapte naar voren. « Als meneer Herrera dat wil, kunnen we aanklacht indienen wegens mishandeling, smaad en samenzwering. »
Victoria viel op haar knieën. « Alstublieft, meneer Herrera. Maak ons alstublieft niet kapot. »
Hij keek haar met pure minachting aan. « Heb je genade getoond door de jurk van mijn dochter van haar lijf te scheuren? Terwijl ze je smeekte te stoppen? »
Carlos vond eindelijk zijn stem terug en rende naar me toe. « Elena, alsjeblieft! Zeg hem dat hij moet stoppen. Ik hou van je! »
Ik keek hem aan, mijn tranen droogden op en gaven me vastberadenheid. « Echt? Waarom zei je dan niets toen ze me beschuldigden? Toen ze me uitkleedden? Toen ik je smeekte? »
« Ik verstijfde, ik wist het niet… »
« Nee, » onderbrak ik hem. « Jij hebt gekozen. Jij hebt gekozen voor stilte. Jij hebt hen boven mij gekozen. »
« Elena, alsjeblieft… »
« Ik vraag een scheiding aan, » zei ik kalm. « Morgen. Ik wil geen cent. Ik heb je geld nooit nodig gehad, alleen je loyaliteit. En die kon je me niet geven. »
De advocaat van mijn vader overhandigde me de papieren. Ik tekende ze ter plekke, waar iedereen bij was. Carlos knielde neer terwijl de gasten fluisterden.
Zes maanden later
De Montemayors verloren alles. Hun landgoed werd verkocht, het bedrijf ging failliet. Roberto verdween in de vergetelheid. Isabela’s boetieks sloten en zij ging de detailhandel in. Victoria, ooit de koningin van de high society, vouwde nu jurken in een warenhuis.
Ik keerde niet als een gebroken vrouw naar huis, maar als Elena Herrera, vicepresident van het wereldwijde imperium van mijn vader. Ik stortte me op mijn werk en herbouwde mijn zelfvertrouwen en eigenwaarde. Ik richtte ook een liefdadigheidsinstelling op voor vrouwen die aan gewelddadige relaties ontsnappen, om hen te helpen veiligheid, waardigheid en een doel in het leven te vinden.
Zes maanden later organiseerde ik een gala voor mijn stichting. Toen ik de gasten begroette, zag ik een bekend gezicht: Victoria, die stilletjes werkte als garderobeassistente.
Ze aarzelde en kwam toen dichterbij. « Elena, » fluisterde ze. « Het spijt me… voor alles. »
Ik bestudeerde haar gezicht. De arrogantie verdween. Alleen spijt bleef over.
« Ik vergeef je, » zei ik zachtjes. « Niet voor jou, maar voor mezelf. Zodat ik eindelijk los kan laten. »
Ze huilde. « Dank je. »
« Maar vergeven betekent niet vergeten, » voegde ik eraan toe. « Jij hebt me geleerd wat ware liefde níet is. En mijn vader… heeft me laten zien wat het wél is. »
Ze knikte en haar ogen vulden zich met tranen. « Je verdient geluk, Elena. »
Toen ze wegging, voelde ik me vrijer – vrij.
Mijn vader vond me kort daarna, zijn ogen vol trots. « Ik ben trots op je, mijn meisje, » zei hij.
