Aan de vooravond van mijn 86ste verjaardag keek ik uit naar het bezoek van mijn geadopteerde kinderen, Emily en Ethan, om samen mijn verjaardag te vieren. Maar in plaats van een vrolijk voorbereidend telefoongesprek, kwam Emily met hartverscheurend nieuws: ze zouden een brief van hun biologische moeder volgen. Deze vrouw, die hen tientallen jaren eerder ter adoptie had afgestaan, wilde hen graag ontmoeten.
Ik voelde een mengeling van schok en verdriet. Hoe kon ik hen uitleggen dat deze adoptie voor mij slechts een detail was? Emily en Ethan waren mijn kinderen, mijn hart, mijn leven. Vanaf de dag dat ik ze in mijn armen hield, hield ik onvoorwaardelijk van ze. Toch leek deze brief een legitieme, maar pijnlijke, nieuwsgierigheid te wekken.
Het verleden komt weer boven
Het adopteren van de tweeling Emily en Ethan was het beste besluit dat ik ooit samen met mijn overleden man Kevin heb genomen. Na jaren van strijd tegen onvruchtbaarheid waren deze baby’s een zegen. We hadden ze alles gegeven: onze liefde, onze tijd, onze waarden. Maar in de hectiek van ons gezinsleven besloten we niet over hun adoptie te praten. We dachten dat het er niet meer toe deed.
Deze brief zette echter alles op zijn kop. Emily en Ethan leken ruzie te hebben. Emily vraagt me directer waarom ik deze waarheid nooit heb verteld. Ondanks mijn onhandige excuses, gaf ze aan dat ze graag haar biologische moeder wilde ontmoeten. Ze gaf aan dat ze antwoorden nodig had.
