Mijn vijftienjarig huwelijk met Javier eindigde abrupt, tot verrassing van velen. We waren altijd het toonbeeld geweest van een succesvol gezin: een zakenman als echtgenoot, een toegewijde echtgenote, twee ijverige kinderen en een riant landhuis in een exclusieve wijk van Mexico-Stad. Maar alleen ik wist dat er onder die pracht scheuren verborgen zaten die onmogelijk te helen waren.
Javier bedroog me. Niet één keer, maar vele malen. Ik verdroeg het, ik vergaf hem, maar hoe meer ik hem vergaf, hoe meer hij me mishandelde. Tot hij op een dag de brutaliteit had om zijn maîtresse mee naar ons huis te nemen en me recht in mijn gezicht te zeggen:
« Zorg gewoon voor de kinderen en het gezin. Het gaat je niets aan. »
Op dat moment wist ik dat het huwelijk allang dood was. Ik tekende de scheiding zonder ruzies, zonder tranen. Sommigen noemden me naïef, maar in werkelijkheid had ik alles al lang gepland.
