Toen ik met Ryan trouwde, wist ik dat zijn moeder, Margaret, een hekel aan me had. Ze heeft dat nooit onder stoelen of banken gestoken. Voor haar was ik een goudzoeker, haar zoon onwaardig. En het ergste van alles? Ze weigerde mijn kinderen – mijn dochter van 5 en mijn zoon van 7 – als haar kleinkinderen te erkennen.
Ryan hield echter intens van ons. Hij kocht een prachtig huis voor ons, zorgde ervoor dat mijn kinderen zich veilig en geliefd voelden, en beloofde me dat zijn moeder zich nooit met ons leven zou bemoeien. En een tijdlang deed ze dat ook niet.
Toen sloeg de tragedie toe.
Ryan kwam om bij een auto-ongeluk, wat me kapotmaakte. Mijn kinderen verloren de enige echte vader die ze ooit gekend hebben.
En slechts twee dagen na zijn begrafenis kwam ik thuis van het winkelen en vond onze spullen verspreid op de stoep – in vuilniszakken gepropt alsof het afval was!
Even ter illustratie.
