Mijn man kondigde aan dat hij een week naar Engeland zou gaan voor een zakenreis. Hij drong erop aan dat ik thuisbleef en uitrustte, en hield vol dat het niet nodig was om zijn ouders op het platteland te bezoeken. Maar die dag zei mijn instinct me iets anders, dus nam ik de bus en besloot mijn schoonouders te verrassen.
Zodra ik door de poort liep, was het eerste wat me opviel niet de warme glimlach van mijn schoonmoeder of het slanke postuur van mijn schoonvader die de tuin aan het vegen was. Wat me deed bevriezen, was de aanblik van een hele rij babyluiers die aan de waslijn hingen. Sommige waren vergeeld, andere hadden sporen van melk. Ik stond verstijfd, niet in staat om te bewegen. Mijn schoonouders waren ver in de zestig – veel te oud om een kind te krijgen. Ook onze familieleden hadden geen kind achtergelaten. Dus… van wie waren die luiers?
