Je werd van me gescheiden door mensen uit dezelfde familie die me behandelden alsof ik niet bestond.
Het verhaal eindigt daar niet.
Die dag was slechts de eerste stap, en alles wat volgde, ontvouwde zich op manieren die ik me nooit had kunnen voorstellen.
Ik verliet de kliniek als een geest, met mijn opgeblazen gevoel in mijn armen, mijn geest weigerde te geloven wat ik hoorde.
Davids kind.
Maar niet het onze.
Dagenlang herkende ik mezelf niet in de spiegel. Elke verschijning die ik zag, werd begroet met een vreemde blik – een vrouw die alle grenzen voor de liefde had overschreden, maar toch alles was kwijtgeraakt.
Ik dacht aan Davids ouders, aan hoe ze naar me glimlachten, maar ook aan waarom ze dat van plan waren.
Ik kan ‘s nachts wakker liggen en profiteren van de kopie van het kind.
Een hartslag die niet van mij had moeten zijn.
Een hartslag die me verbond met de mensen die me hadden uitgewist.
Soms raakte ik de app aan en fluisterde:
Wie zou je moeten zijn?
Verberg niet of je van je kind houdt of het haat.
Het bestond niet, of het nu genezing of vernietiging was die me tegenhield.
Niets doet er meer toe.
Gisteren naar de kliniek om mijn uitgerekende datum te bevestigen.
Ze zeiden dat iemand me zou ophalen als het zover was.
Ik bedankte ze. Ik hing op. Ik staarde uren naar de muur.
Ik had alles gedaan wat me was opgedragen voor David, en nu heb ik niets anders meer dan een contract, een geheim en een hart waarvan ik nog niet zeker weet of ik het wil delen.
Ik weet niet wat ik nu moet doen.
Ik weet niet meer wat goed is.
Ik weet alleen dat ik Hannah Miller heet.
Ik ben 29 jaar oud.
Ik herken mijn leven niet meer.
