Toen de pauze werd aangekondigd, ging ik de gang in. De koude lucht sloeg me in het gezicht als een zegen. Paul wachtte op de bank, met grote vermoeide ogen en die onverwachte vonk van hoop.
“Mam, ik zei wat ik voelde. Heb ik iemand hiermee lastig gevallen?Hij leunde achterover in zijn stoel, strekte zijn benen uit en glimlachte jongensachtig.
Je zegt altijd dat stilte het meest waardevol is. En ik denk dat het meest waardevolle is ons lachen in deze stilte.
“Het contract”, zei ik. – We houden ze bij elkaar.
Soms loop ik langs de rechtbank. Ik betreed de binnenplaats, waar de lindebomen fluisteren. Ik zit vijf minuten op een bankje. Niet om terug te komen, alleen om te zien hoe ver we zijn gekomen, ik en mijn jongen.
Kaelin bestaat ergens in deze stad, met haar keuzes en schaduwen. Oana is gewoon een naam die door de wind is weggeblazen. En ik ben hier met een bedrijf dat op eigen benen staat; met een huis waar schoenen rustig worden uitgetrokken; met boeren
