In die hal, gespannen door de dichte stilte, weergalmde elke adem als een echo van de dikke muren. Ik, Veronica Lupu, kon nauwelijks rechtop in mijn stoel staan. Mijn knieën waren zacht en toch hield een onbekende kracht me rechtop. Mijn blik dwaalde een keer over de rechter, een keer over de kaart in haar hand-de hele echte wereld van mijn kind was er.
“Dit is het getuigenis van Paulus, ongeveer negen jaar oud, de zoon van de partijen”, zei de rechter met een diepe maar zelfverzekerde stem, van het soort dat nergens te verbergen is.
Kaelin schraapte zijn keel, alsof het een gewone formaliteit was die hij op het punt stond te vieren. Oana bevochtigde haar lippen met het puntje van haar tong en legde haar handpalm op zijn onderarm, het gebaar van een vrouw die gelooft dat ze heeft gewonnen nog voordat het resultaat is bekendgemaakt.
De rechter begon te lezen.
“Papa schreeuwt vaak tegen mama. Ik verstop me in de kamer omdat ik het niet leuk vind. Oana lacht mama uit, en daarom huilt Mama. Als ik bij hen ben, doen mijn oren pijn omdat iedereen schreeuwt. Het huis van mama is rustig. Ik kan slapen en niemand schreeuwt. Ik wil mijn moeder vaker bezoeken.”
Er was zo ‘ n dichte stilte dat zelfs het geritsel van papier als donder zou hebben geklonken.
Kaelins normaal ondoordringbare gezicht trilde. Zijn oogleden knipperden snel, alsof hij een masker van kalmte op zijn gezicht probeerde te houden. Oana trok haar hand weg, alsof ze de ring wilde aanpassen, maar er was iets van een nerveuze spasme in dit gebaar—een verkoudheid liep door haar huid.
Ik voelde een harde knoop in mijn borst groeien. Het huilde niet. Het was trots. Mijn geslacht heeft de moed gevonden om de waarheid te vertellen. En deze waarheid verspreidde zich door de hal als een licht waartegen geen hoeken of gordijnen zijn.
Mijn advocaat, Ilie Munteanu, leunde voorzichtig naar me toe.
“Dat is overtuigend, Veronica. Vasthouden.”
Kaelins advocaat, Popescu, slikte zijn speeksel in en probeerde zijn voet te herwinnen.:
Edelachtbare, kinderen op deze leeftijd zijn heel gemakkelijk vatbaar voor suggesties.…
“Dat is genoeg, Meneer de advocaat,” onderbrak de rechter. De woorden van een negenjarig kind zijn geen fantasie. Het is een spiegel van waar hij elke dag in leeft.
