Een nacht van trots en blindheid
Ik had nooit gedacht dat ze echt zou vertrekken.
Haar ouderlijk huis lag vijfhonderd kilometer verderop, en in Davao had ze niemand behalve ik. Ik zei tegen mezelf dat ze nergens heen zou durven gaan – ze had niet eens toegang tot ons spaargeld.
Dus ging ik die avond trots naar bed, met mijn hoofd op een hoog kussen naast mijn moeder.
Mijn moeder, Sharda Devi, had zichzelf altijd gezien als het ultieme offer voor ons gezin. Ze verwachtte van mijn vrouw dat ze stil, gehoorzaam en dankbaar was.
En ik – net als de plichtsgetrouwe zoon die ik dacht te zijn – was het daarmee eens.
« Een vrouw moet het gewoon een beetje verdragen voor het gezin, » zei ik vaak tegen mezelf. « Wat is daar mis mee? »
Het begin van de spanning
Mijn vrouw, Anita, kwam uit een andere stad. We ontmoetten elkaar tijdens onze studententijd in Davao.
Toen we voor het eerst over trouwen spraken, was mijn moeder woedend.
« Haar familie woont te ver weg, » zei ze. « Het zal een last zijn om haar steeds te bezoeken. »
Anita huilde die dag, maar bleef standvastig.
« Maak je geen zorgen, » zei ze tegen me. « Ik zal een goede schoondochter zijn. Ik zal voor je familie zorgen, ook al betekent dat dat ik de mijne maar één keer per jaar kan bezoeken. »
Uiteindelijk, na veel smeken, stemde mijn moeder toe. Maar ze vergat nooit dat Anita niet uit onze stad kwam. Elke keer dat ik mijn vrouw en onze zoon mee wilde nemen naar haar ouders, verzon mijn moeder een excuus om ons tegen te houden.
Toen de baby kwam
De dingen veranderden na de geboorte van ons eerste kind.
Plotseling leidde elke kleine beslissing tot onenigheid.
Ik bleef de kant van mijn moeder kiezen. « Ze wil alleen het beste voor haar kleinzoon, » zei ik. « Waarom kan Anita haar advies niet gewoon opvolgen? »
Maar Anita weigerde te zwijgen. Ze maakten ruzie over alles – van welke melk ze de baby moesten geven tot hoe vaak hij moest slapen.
Mijn moeder schreeuwde, gooide met borden en werd dan dagenlang ‘ziek’.
De druppel die de emmer deed overlopen was tijdens een familiebezoek. Onze baby kreeg hoge koorts. Mijn moeder wees naar Anita.
« Je kunt niet eens goed voor mijn kleinzoon zorgen? Hoe kun je dit laten gebeuren? »
Ik was het die dag met mijn moeder eens. Anita keek me aan, haar ogen vol pijn.
Het argument dat alles kapotmaakte
