In het begin klampte ik me vast aan hoop. Misschien zou hij stoppen voordat het te ver ging. Maar naarmate zijn berichten steeds hartelijker en persoonlijker werden, was het onmogelijk om de emotie in zijn woorden niet te voelen. Uiteindelijk stelde ik een avondje uit voor.
Die avond vertelde hij me dat hij « onverwachts was opgeroepen voor zijn werk ». Aan de buitenkant knikte ik en deed alsof, maar diep van binnen voelde ik de bitterheid van het verraad. Toen hij bij zonsopgang terugkwam – vrolijk, uitgeput en gewapend met een slap excuus – wist ik het.
De volgende ochtend stuurde ik hem een bericht vanaf een nepprofiel, waarin ik hem bedankte voor een « geweldige nacht ». Ik zag zijn gezicht vervagen terwijl het besef tot me doordrong. Hij begreep eindelijk dat hij hals over kop in een val was getrapt die ik allemaal kende.
