« Verdomme! Wat denk je? Walgelijk. Walgelijk. Je raakt dit nooit aan.
Je geeft het af. Je bewaakt het. Maar je houdt het nooit vast. »
Nathaniel Blakes woorden sneden als gebroken glas. Hij stormde de kamer binnen en rukte de baby met zo’n kracht uit Maya Williams’ armen dat het haar de adem benam.
« Nee, alsjeblieft, ze viel gewoon in slaap. »
« Ze bleef maar huilen. » « Het kan me niet schelen, » gromde hij. « Jij bent de hulp. Niet haar moeder. Je bent niets. »
Niets.
