Toen Zenia was opgewarmd en van kleding was verwisseld, begon hij te geloven dat hij misschien een beter toekomst had. Ik kon hem niet alleen laten. Eigenlijk stond ik voor een beslissing die zijn leven zou kunnen veranderen. De tijd was niet makkelijk. Ik was zelf opgegroeid in een weeshuis en had gevochten om mijn plek in de wereld te vinden, maar ik was niet meer de persoon die ik ooit was. Toen loste ik problemen op met geweld en snel. Maar nu was alles veranderd. Ik was ondernemer, had een gezin en een normaal leven.
Ik nam contact op met enkele oude vrienden en we besloten Zenia te helpen. We bezochten zelfs het weeshuis om te controleren wat daar gaande was. De gedachte om hem terug te sturen naar een plek waar hij weer zou worden mishandeld, schokte me. Maar ik wilde zijn toekomst niet riskeren.
We slaagden er snel in het adoptieproces af te ronden. Het was een lange procedure, maar uiteindelijk was het gelukt. Toen ik hem kwam ophalen, kon hij zijn ogen niet geloven. Toen ik naar hem toe liep, stond hij verstijfd, maar daarna rende hij naar me toe, alsof hij zijn laatste schuilplaats had gevonden. Ik had nooit geloofd dat ik degene zou zijn die de tranen zou tegenhouden, daar op het weeshuis, en dat ik hem een nieuwe kans zou geven. Ik nam hem mee naar huis en beloofde dat alles nu goed zou komen.
Dat was het belangrijkste moment in mijn leven. Ik was bereid Zenia als mijn eigen zoon te beschouwen, iets wat ik me nooit had kunnen voorstellen. Nu waren we geen vreemden meer. We waren familie.
Mijn leven is een cirkel: van geweld uit het verleden naar deze welwillende beslissing. Zenia is mijn nieuwe verantwoordelijkheid. En ik zal alles doen om ervoor te zorgen dat hij een goed mens wordt, ongeacht wat de toekomst hem brengt.
