Op een ochtend barstte Liz Petrones zoon in tranen uit toen hij haar armen losliet om in de schoolbus te stappen. Hoewel de bus wegreed, zag Petrone dat haar zoon huilde, dus stak ze haar hand naar hem uit en probeerde hem een gebaar te geven dat hem enigszins geruststelde over haar onsterfelijke liefde.
De volgende ochtend zaten we samen bij de bushalte en haalde ik een pen uit mijn jaszak’, schreef ze op Facebook. ‘Ik pakte zijn pols, kuste het blauw van zijn aderen waar het bloed dat we delen door zijn aderen stroomt en tekende dit hart.’
Deze keer, voordat ze haar zoon in de bus liet stappen, gaf ze hem een paar wijze woorden, waarvan ze hoopte dat hij ernaar zou leven. « ‘Ik weet dat het soms moeilijk is daarbuiten,’ zei ik tegen hem toen de bus stopte om hem weg te brengen. Ik wil dat je elke keer naar dit hart kijkt. Het voelt alsof het te veel is.
Ik wil dat je kijkt, en ik wil dat je onthoudt dat, wat er ook gebeurt, er iemand is die op je wacht tot je thuiskomt. Iemand houdt van je.’ Hij stak de straat over, beklom de trap van de bus en ik keek toe hoe zijn gezicht dit keer in het raam verscheen.
Ze vervolgde: « Ik wachtte tot hij me zag, zou glimlachen, zwaaien of zelfs huilen, maar hij keek me niet eens aan. In plaats daarvan keek hij naar zijn pols. Weet dat het voor velen van ons vaak moeilijk is. Ik weet dat de feestdagen dat kunnen versterken, net als de kou en de duisternis. »
