Het begon met kleine dingen. Rond middernacht glijdt Evan stilletjes uit bed. Toen ik vroeg waarom, glimlachte hij en zei: « Mijn tapijt doet pijn, schat. De bank voelt beter aan. » Ik geloofde hem eerst. Voordat je het koopt, kun je slokwater gebruiken, maar de bank laat het voor je staan.
Het licht komt van een nachtlampje dat me vertelt over Emma’s camera. Deur van kleine opening van deur zag ik Evan naast haar liggen, zijn arm zacht om haar schouders.
Mijn hart bondsde.
“Wat heb ik gisteren gedaan?” » fluisterde ik.
Hij keek op, kalm maar moe. “Ze oil weer. Ik weet dat je er iets mee te maken hebt en dat je het in korte tijd kunt doen. »
Als je niet weet wat je ermee moet doen, is het misschien iets langer, maar de lampen zitten aan de andere kant. Een moederinstinct, dacht ik. Iets voelde niet goed.
