« Morgen trouw ik met Laura, de vrouw die drie lange jaren trouw op me heeft gewacht. Alles is klaar; beide families hebben de bruiloft zorgvuldig gepland. Toch, diep in mijn hart, ligt een donkere schaduw: de herinnering aan Mariana, mijn eerste vrouw, die vier jaar geleden omkwam bij een tragisch auto-ongeluk. »
Die dag staat als een litteken in mijn geheugen gegrift. Mariana was vroeg naar de markt gegaan om eten te kopen voor de sterfdag van mijn vader. Toen ging de telefoon, en ik was helemaal kapot:
« Uw vrouw heeft een ongeluk gehad… we hebben alles geprobeerd, maar ze heeft het niet overleefd. » Tegen de tijd dat ik aankwam, was haar lichaam al koud, hoewel de tedere glimlach die ik zo goed kende nog steeds op haar lippen lag. Ik had het gevoel alsof de aarde onder me was bezweken.
Een heel jaar lang dreef ik rond als een geest.
Uitsluitend ter illustratie:
Het huis dat we samen hadden gebouwd, was een stille, desolate schil geworden. Elke keer dat ik de kast opende en haar favoriete wasverzachter rook, stortte ik in. Vrienden en familie drongen erop aan dat ik verder ging, maar ik schudde altijd mijn hoofd. Ik was ervan overtuigd dat ik niemand verdiende en niet meer kon liefhebben.
