Deze opmerkingen, hoewel verhuld in sarcasme of gelach, onthullen vaak langdurige emotionele wonden. Ze voelen zich misschien niet klaar – of niet veilig genoeg – voor een direct gesprek, dus uiten ze hun gevoelens in bedekte, emotioneel geladen opmerkingen.
4. Ze reageren heftig op vertrouwd ouderlijk gedrag. Als je volwassen kind nog steeds last heeft van pijn uit de opvoeding, merk je misschien dat zelfs goed doordachte opmerkingen – zoals het geven van « nuttige » feedback – ongewoon hard of defensief worden beantwoord.
Deskundigen vermoeden dat dit komt doordat deze momenten als emotionele flashbacks werken. Het herinneren van kritiek of controle uit het verleden roept jeugdherinneringen op aan gevoelens van machteloosheid of veroordeling. Dus hoewel hun reactie overdreven lijkt, komt het vaak voort uit onopgeloste wonden die nog niet volledig genezen zijn.
Wat overgevoelig lijkt, is in feite een teken dat iets uit het verleden nog steeds pijnlijk aanvoelt – iets waar ze misschien niet over kunnen praten of wat ze niet kunnen overwinnen.
5. Ze leggen strikte regels op over jouw betrokkenheid bij hun kinderen.
Als je opvoedstijl in de loop der jaren niet significant is veranderd, merk je misschien dat je volwassen kind je contact met je kleinkinderen beperkt of je beschermt wanneer je bij hen bent.
Dit soort terughoudend gedrag weerspiegelt vaak diepere vertrouwensproblemen. Het kan voelen alsof je onder toezicht staat in plaats van ondersteund, en wanneer er dan toch bezoek komt, wordt er van je verwacht dat je grenzen stelt die mogelijk in strijd zijn met je eerder vastgestelde grenzen.
De kern van dit alles is een diepgeworteld beschermend instinct. Je volwassen kind probeert misschien – bewust of onbewust – zijn of haar kinderen te beschermen tegen de pijn en het ongemak dat ze ooit hebben ervaren. Of deze mate van voorzichtigheid echt nodig is, komt voort uit onopgeloste pijn, niet simpelweg uit opvoedingsvoorkeuren.
